کد مطلب:173235 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:166
همراهان لشکریان یزید
گروه هایی كه برای كشتن امام حسین علیه السلام، پیروی و هم كاری كردند، حتی آنان كه در كربلا حضور نداشتند، اما به این جریان مهم، تن داده بودند.
در روایتی از جابر بن عبدالله می خوانیم كه بعد از زیارت قبر امام حسین علیه السلام، خطاب به آن حضرت عرض كرد:
سوگند به آن كه محمد را به نبوت برانگیخت، كه ما شریكیم شما را در آن چه داخل شدید در آن.
عطیه می گوید: به جابر گفتم: چگونه ما با ایشان شریكیم، و حال آن كه فرود نیامدیم وادی را و بالا نرفتیم كوهی را و شمشیری نزدیم. و اما این گروه، پس جدایی افتاد ما بین سر و بدنشان، اولادشان یتیم و زنانشان بیوه شدند.
جابر گفت: ای عطیه! شنیدم از حبیب خود رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم كه فرمود:
هر كه دوست دارد گروهی را، با ایشان محشور شود، و هر كه دوست داشته باشد عمل قومی را، در عمل ایشان شریك شود. پس قسم به خداوند كه محمد را به راستی برانگخت، نیت من و اصحابم بر آن چیزی است كه بر او امام حسین علیه السلام و یارانش گذشته است.
پس جابر گفت: من را به سوی خانه های كوفه ببرید. پس چون پاره ای راه رفتیم، به من گفت: ای عطیه! آیا وصیت كنم تو را و گمان ندارم كه برخورم تو را پس از این سفر، و آن وصیت این است كه دوست دار، دوست آل محمد را، مادامی كه ایشان را دوست دارد و دشمن دار دشمن آل محمد را تا زمانی كه دشمن است با ایشان، اگر چه روزه دار و نمازگزار باشند و مدارا كن با دوست آل محمد، اگر چه بلغزد از ایشان پایی، از بسیاری از گناهان، و استوار و ثابت بماند پای دیگر ایشان، از راه دوستی ایشان، همانا دوست ایشان به بهشت بازگشت نماید، و دشمن ایشان باز گردد به دوزخ. [1] .
در روایتی از جابر بن عبدالله می خوانیم كه بعد از زیارت قبر امام حسین علیه السلام، خطاب به آن حضرت عرض كرد:
سوگند به آن كه محمد را به نبوت برانگیخت، كه ما شریكیم شما را در آن چه داخل شدید در آن.
عطیه می گوید: به جابر گفتم: چگونه ما با ایشان شریكیم، و حال آن كه فرود نیامدیم وادی را و بالا نرفتیم كوهی را و شمشیری نزدیم. و اما این گروه، پس جدایی افتاد ما بین سر و بدنشان، اولادشان یتیم و زنانشان بیوه شدند.
جابر گفت: ای عطیه! شنیدم از حبیب خود رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم كه فرمود:
هر كه دوست دارد گروهی را، با ایشان محشور شود، و هر كه دوست داشته باشد عمل قومی را، در عمل ایشان شریك شود. پس قسم به خداوند كه محمد را به راستی برانگخت، نیت من و اصحابم بر آن چیزی است كه بر او امام حسین علیه السلام و یارانش گذشته است.
پس جابر گفت: من را به سوی خانه های كوفه ببرید. پس چون پاره ای راه رفتیم، به من گفت: ای عطیه! آیا وصیت كنم تو را و گمان ندارم كه برخورم تو را پس از این سفر، و آن وصیت این است كه دوست دار، دوست آل محمد را، مادامی كه ایشان را دوست دارد و دشمن دار دشمن آل محمد را تا زمانی كه دشمن است با ایشان، اگر چه روزه دار و نمازگزار باشند و مدارا كن با دوست آل محمد، اگر چه بلغزد از ایشان پایی، از بسیاری از گناهان، و استوار و ثابت بماند پای دیگر ایشان، از راه دوستی ایشان، همانا دوست ایشان به بهشت بازگشت نماید، و دشمن ایشان باز گردد به دوزخ. [1] .
[1] منتهي الآمال، ص 443-444.